Onzichtbare vulkanen
Blijf op de hoogte en volg Diny en Kees
16 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Waitomo Caves
Onzichtbare vulkanen
Ze moeten indrukwekkend zijn, de drie vulkanen in het Tongariro National Park. Om één of andere reden willen ze zich niet bloot geven en zijn ze al dagen in wolken gehuld. Op de eerste dag zijn we met de auto een stuk de Ruapehu (2797 m) opgereden en wat we zagen was al indrukwekkend maar beperkt ten opzichte van wat er te zien moet zijn. De tweede dag hebben we de onderste flanken van de Ngauruhu (2287 m) verkend door naar de Taranaki Falls te lopen, maar ook toen bleven de toppen in de wolken hoewel ze wel iets meer prijs gaven. Zelfs de Tongariro (1967 m) was niet geheel te zien. Als de berg dan niet naar ons toe komt dan gaan wij naar de berg, dachten we daarna. Dus hebben we de Tongariro Crossing gepland, een dagwandeling dwars door het gebied van tussen de 6 en 8 uur.
In het donker om 5.00 uur opstaan en om 5.30 uur in de bus. Uit de briefing bleek dat de weersverwachting aangaf dat we mogelijk op de top maar 50 meter zicht zouden hebben en dat de gevoelstemperatuur -2 graden zou zijn. Goede uitrusting was dus essentieel en dan nog kon je langs de kratermeren lopen zonder ze te zien. De hardnekkige berg wil dus volhouders hebben en geeft niets zo maar prijs. Wij het bed maar weer in en geboekt voor een nieuwe poging twee dagen later omdat de weersverwachting voor de dag erna precies hetzelfde is.
We doen zaterdag om 5.30 de gordijnen voorzichtig opzij, voor ons de laatste kans op de crossing en het ziet er vrij goed uit buiten. Even later zien we de eerste bus wegrijden en we geven elkaar een high five, het gaat nu dus echt gebeuren. Zoals de ingewijden weten is Mrs. Fishbone ook back on track dus er is niets meer dat ons kan weerhouden. Het licht gloort aan de horizon onder de wolken door als we in de minibus over een gravelweg van 6 km naar het startpunt van de wandeling rijden. Na de laatste tips en aanwijzingen mogen we op weg naar het onbekende. Aanvankelijk stijgen we geleidelijk over de lage flanken van de Ngauruhu en klimmen we over een richel van oude lava een soort verdieping hoger. Na een redelijk vlak stuk en de laatste WC's begint het echte werk. De eerste fleece is dan al uit en de inspanning is zo groot dat een tweede laag ook in de rugzakken verdwijnt. Deze klim brengt ons op het Mangatepopo Saddle en we kunnen even bij komen van de klim tijdens een volledig vlak stuk van 2 km over de bodem van de South Crater van de Tongariro. We verbazen ons vandaag over de bizarre landschappen om ons heen en hebben het gevoel dat we hier heel dichtbij de oerkrachten van de aarde komen. We hebben in NZ al veel oorspronkelijke natuur gezien, maar in deze omgeving ga je voor je gevoel terug naar het ontstaan van de aarde.
Na het heerlijk vlakke stuk volgt een pittige uitdaging als we naar de rand van de Red Crater klimmen. De wolken spoelen over de rand en spelen het spel "je mag het zien, je mag het niet zien" met ons. De kleur van de krater is zoals je van de naam mag verwachten, maar dan nog intenser. De vormen laten zich lastig beschrijven, maar daar zijn foto's voor. We lopen naar het hoogste punt en Diny let zorgvuldig op dat we niet te dicht bij de rand komen. Het landschap dat zich nu aan ons ontvouwt gaat werkelijk elke voorstelling te boven. Achter ons de Red Crater, voor ons op enige afstand een groot blauw kratermeer, in de diepte de drie Emerald Lakes die met hun blauwgroene kleur onnatuurlijk aandoen (je zou er zo in op kunnen lossen) links de vlakte van de Central Crater en rechts een soort maanlandschap dat doet denken aan de vlakten rond Mount Doom in de Lord of the Rings. Je weet gewoon niet waar je moet kijken en hoe je al deze nieuwe landschappen een plek moet geven tussen wat je al kent.
Ze moeten indrukwekkend zijn, de drie vulkanen in het Tongariro National Park. Om één of andere reden willen ze zich niet bloot geven en zijn ze al dagen in wolken gehuld. Op de eerste dag zijn we met de auto een stuk de Ruapehu (2797 m) opgereden en wat we zagen was al indrukwekkend maar beperkt ten opzichte van wat er te zien moet zijn. De tweede dag hebben we de onderste flanken van de Ngauruhu (2287 m) verkend door naar de Taranaki Falls te lopen, maar ook toen bleven de toppen in de wolken hoewel ze wel iets meer prijs gaven. Zelfs de Tongariro (1967 m) was niet geheel te zien. Als de berg dan niet naar ons toe komt dan gaan wij naar de berg, dachten we daarna. Dus hebben we de Tongariro Crossing gepland, een dagwandeling dwars door het gebied van tussen de 6 en 8 uur.
In het donker om 5.00 uur opstaan en om 5.30 uur in de bus. Uit de briefing bleek dat de weersverwachting aangaf dat we mogelijk op de top maar 50 meter zicht zouden hebben en dat de gevoelstemperatuur -2 graden zou zijn. Goede uitrusting was dus essentieel en dan nog kon je langs de kratermeren lopen zonder ze te zien. De hardnekkige berg wil dus volhouders hebben en geeft niets zo maar prijs. Wij het bed maar weer in en geboekt voor een nieuwe poging twee dagen later omdat de weersverwachting voor de dag erna precies hetzelfde is.
We doen zaterdag om 5.30 de gordijnen voorzichtig opzij, voor ons de laatste kans op de crossing en het ziet er vrij goed uit buiten. Even later zien we de eerste bus wegrijden en we geven elkaar een high five, het gaat nu dus echt gebeuren. Zoals de ingewijden weten is Mrs. Fishbone ook back on track dus er is niets meer dat ons kan weerhouden. Het licht gloort aan de horizon onder de wolken door als we in de minibus over een gravelweg van 6 km naar het startpunt van de wandeling rijden. Na de laatste tips en aanwijzingen mogen we op weg naar het onbekende. Aanvankelijk stijgen we geleidelijk over de lage flanken van de Ngauruhu en klimmen we over een richel van oude lava een soort verdieping hoger. Na een redelijk vlak stuk en de laatste WC's begint het echte werk. De eerste fleece is dan al uit en de inspanning is zo groot dat een tweede laag ook in de rugzakken verdwijnt. Deze klim brengt ons op het Mangatepopo Saddle en we kunnen even bij komen van de klim tijdens een volledig vlak stuk van 2 km over de bodem van de South Crater van de Tongariro. We verbazen ons vandaag over de bizarre landschappen om ons heen en hebben het gevoel dat we hier heel dichtbij de oerkrachten van de aarde komen. We hebben in NZ al veel oorspronkelijke natuur gezien, maar in deze omgeving ga je voor je gevoel terug naar het ontstaan van de aarde.
Na het heerlijk vlakke stuk volgt een pittige uitdaging als we naar de rand van de Red Crater klimmen. De wolken spoelen over de rand en spelen het spel "je mag het zien, je mag het niet zien" met ons. De kleur van de krater is zoals je van de naam mag verwachten, maar dan nog intenser. De vormen laten zich lastig beschrijven, maar daar zijn foto's voor. We lopen naar het hoogste punt en Diny let zorgvuldig op dat we niet te dicht bij de rand komen. Het landschap dat zich nu aan ons ontvouwt gaat werkelijk elke voorstelling te boven. Achter ons de Red Crater, voor ons op enige afstand een groot blauw kratermeer, in de diepte de drie Emerald Lakes die met hun blauwgroene kleur onnatuurlijk aandoen (je zou er zo in op kunnen lossen) links de vlakte van de Central Crater en rechts een soort maanlandschap dat doet denken aan de vlakten rond Mount Doom in de Lord of the Rings. Je weet gewoon niet waar je moet kijken en hoe je al deze nieuwe landschappen een plek moet geven tussen wat je al kent.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
