Blauwe plekken en goudgele stranden

Sandflies zijn er gelukkig (bijna) niet in Abel Tasman. Onze benen zien er na een paar dagen Westkust niet uit met al die rode vlekken en bulten, maar hopelijk verdwijnt dat als ze bruin worden (net als de jeuk). Het is heerlijk bijkomen van twee weken reizen, indrukken en veel zien. Meer dan één dag rust gunnen we onszelf niet en daarom verkennen we het park te voet en vanuit de kayak.

En daar stonden we dan op een goudgeel strand, net afgezet door de watertaxi na een bumpy ride van 45 minuten met een vaart van 25 tot 30 km per uur over de golven. Daarvoor waren we met 20 anderen ingescheept op het droge en achter een tractor op een trailer de branding ingereden. Hoewel we beslist niet alleen waren en ook precies wisten wat we gingen doen was het toch een apart idee om de boot weg te zien varen. Bij het uitstappen in Bark Bay hadden we natte, zanderige voeten gekregen maar daar was een speciale kraan om je voeten af te spoelen! Het is de hele dag klimmen en dalen waarbij we dan weer door het bos gaan en dan weer over een smalle rand langs een rivier of baai. De blauwgroene zee is steeds dichtbij, soms lopen we er vlak langs en even later kijken we er van bovenaf op. Ter afwisseling steken we een keer een hangbrug over en er zijn vele andere kleine vaste bruggetjes op de route. Zoals bij alle tracks in NZ zorgt het Department of Conservation erg goed voor het onderhoud van de routes. De drukte valt mee en uiteraard komen we wel mensen tegen, maar meest van tijd lopen we met z'n tweeën. Via Torrent Bay, waar we helemaal om de baai heen moeten lopen omdat het vloed is, komen we uiteindelijk aan bij Anchorage Bay. Daar kunnen we de verleiding van de zee niet weerstaan, doen snel de zwemkleding aan en duiken het water in. Nooit eerder hebben wij op 2 februari in zee gezwommen, misschien moeten we hier maar jaarlijks mee gaan doen aan de nieuwjaarsduik. Als we er genoeg van hebben gaan we verderop naar het punt op het strand waar we met de watertaxi voor terug hebben afgesproken en we genieten nog wat na in het zonnetje. Nu vragen jullie je misschien af hoe het nou zit met die blauwe plekken uit de titel: we knijpen elkaar regelmatig, want we kunnen nog steeds niet geloven dat wat we meemaken ook allemaal echt is.

Leg een wrap op je hand, doe daar wat cream of chili sauce op, daarna een goeie dot van de maori-salade van zoete aardappels en verschillende groenten en daarna maak je het af met wat verse sla voor je hem dichtvouwt. Ziedaar een heerlijke lunch. Zo luiden de instructies van onze gids Tom op één van de goudgele stranden van Abel Tasman. Hij schenkt voor iedereen een lekkere vruchtenjus in en gaat daarna aan de gang met de koffie die hij Diny vanmorgen al heeft beloofd. Even later komt hij deze inschenken en hij heeft er nog grote stukken chocoladecake bij ook. Alles bij elkaar ziet het er niet als behelpen uit en het smaakt allemaal verrukkelijk. Deze lunch is inbegrepen bij het kayakavontuur van vandaag. Uiteraard begon het vanmorgen weer vroeg met een vaartocht samen Tom met de watertaxi, dit keer naar Onetahuti Bay. Daar voegden zich nog 4 mensen bij ons en na de nodige instructie, afstellen van de voetsteunen en onwennig aantrekken van het spatzeil (the higher, the dryer) gingen we van wal. Met een kalme zee kregen we de kans wat te wennen aan ons nieuwe voertuig en het was een feest om langs de kust te peddelen met de uitleg van Tom bij alles wat er te zien was. Scheuren in de rotsen zijn een begin van een erosieproces dat resulteert in uithollingen in de rotsen. Zo hebben zich in de kust complete bogen gevormd en we konden door een boog varen en op een strandje erachter aanleggen. Kayaks over het zand heen en aan de andere kant er weer uitgevaren vlak langs de rotsen, mag en kan dat? Tom heeft dit nog niet eerder gedaan, maar durft het wel aan met onze groep. We zien twee jonge zeehonden zonnen op de rotsen op 20 meter afstand, langsvliegende Jan van Genten, Aalscholvers en ook nog een Kleine (Blauwe) Pinguin. We varen de lagune van Moquito Bay in (ze waren gelukkig niet thuis) en komen, mede door het hoge tij, met de Kayaks op plekken waar je over land niet kunt komen en zien de omgeving op een totaal andere manier. We kunnen op 2 meter afstand langs een paar Scholeksters varen. De ochtend vliegt om en zo belanden we in Bark Bay voor de eerder genoemde lunch. 's Middags varen we de zee op en steken met hoge golfslag en forse zijwind over naar Pinnacle Island waar we jammer genoeg maar één zeehond zien. Tom vraagt ons met de kano's een vlot te maken en ineens haalt hij uit een bergvak in zijn kano een zeil. Na even oefenen en afstemmen stormen we in vliegende vaart voor de wind terug naar de kust, het vlot sturend met de roertjes van de kayaks. Dit is wel even met z'n allen uit je dak gaan en gelukkig lukt het ook nog om een foto te maken. Het feest is compleet als er ook nog een Kleine Pinguin voor het vlot langs zwemt. Vlak voor de kust halen we het zeil binnen en na nog een paar eilandjes verkend te hebben surfen we op de golven Anchourage Bay binnen, die we al kennen van onze wandeling. Blauwe plekken hebben we vandaag niet omdat we in de kayak te ver van elkaar zaten om te kunnen knijpen. Lamme armen 's avonds wel en een echte WAUW-ervaring.